what's wrong with me

چمه؟؟ نمیدونم چی درست و چی غلطه؟ دوستش دارم یا ندارم... دارم ولی اشتراکهامون کمه... یا چه مرگمه؟!! چی کار کنم؟ چی کار میکنه؟ راضی نیستم، یه چیزی کمه یا چی؟؟!! از طرف دیگه نمیخوام یه شکست دیگه. وقتی بخوام کنارش بذارم هزار تا دلیل دارم که خوبه، که ماهه. وقتی بخوام همین جور بپذیرم می لنگم.... نمیفهمم، یه جورایی نمیدونم که چی میخوام... کلی چیز ریز و درشت رو گذاشتم کنار تا همینجا رسوندم، ولی هر روز یه چیز جدید پیش میاد که خوشحالم نمیکنه اگه نگم که ناراحتم میکنه....
خب الان منتظر تلفنش هستم، یعنی اگه زنگ نزنه بهم میریزم تماما.
از اون طرف یه چیزی نمی چسبه... چه مرگمه من؟؟!! اصلا رابطه همین جوری باید باشه یا که چی؟؟!! قاطی قاطی هستم، پاک نمیدونم که چی کار دارم میکنم، باید اصلا کاری بکنم یا نکنم؟؟!!

روبان سبز

داشتم یه عالمه کادو میپیچیدم و روبان می بستم، از توی بسته روبانها سبزه رو کشیدم بیرون و گفتم اینکه دیگه به دردی نمیخوره و رنگ سبزش به کاغذ کادوی قرمز و طلایی کریسمس میخوره پس ببندمش...از تابستون 88 دو تا روبان سبز داشتم، یادم اومد یکیش رو که حتی چند وقتی هم تو پاییز و زمستون بسته بودم این جاروبرقی نفهم موقع جاروی دور و بر میزتحریر بلعیده بود و هرچی دست کرده بودم تو حلقش پس نداد بیرون، ...این یکی رو هم ببندم بره...دلم نیومد، دلم نیومد، اه لعنت به این دلم...به این حالم...دلم نیومد و دوباره روبان سبزه رو برگردوندم تو بسته روبانها...شاید وقت دیگر...شاید هیچوقت...شاید تا وقتی که به بچه هامون نشون بدیم و بگیم آره ما هم ... مثل پدربزرگها و مادربزرگهاشون که کتانی و پبراهن چینی و جینهای دمپا گشادشون رو از روزهای دویدن و هراس سالهای 50 ...ولی بعد ترسیدیم...ترسیدیم از اینکه ما هم یه ...بکنیم مثل نسل قبل ما که هنوزم که هنوزه همه توش موندن و ...واسه همین گفتیم که ما به بلوغ رسیدیم و منتظر می مونیم تا جامعه به بلوغ برسه و متمدنانه و بی خشونت خودش آرمان رو ورداره بیاره برامون... نه نه از خط بالا رو فقط تو دلمون میگیم نه به بچه هامون... درواقع یواشکی سعی میکنیم اون لحظه چشمهامون توی چشمهای بچه هامون نیفته که بفهمن ته دلمون میلرزه از اینکه ما تنها اقلیت جامعه ای بودیم که ما رو نمیفهمید یا شاید ما نمیفهمیدیم و گذاشتیم و در رفتیم تا اون اکثریت در همان از ماست که بر ماست درجا بزنه...به هر حال روزی بهشون خواهیم گفت که ما هم آرمانی داشتیم ...سبز بود...اما ...خون شد...اشک شد...حسرت شد

نیش باز

از امروز یک کاربر جدید روی این کامپیوتر تعریف شده ... به نام من! عاشقتم که همین طور برام جا باز میکنی‌ ... و من در عوض مثل همیشه یادم میره زنگ این موبایل رو خاموش کنم که آخر هفته کلهٔ سحر بیخوابت نکنه...خجالت کشیدم زیاد وقتی‌ دیدم بلند شدی ۱ ساعت واسه خودت تو اینترنت میچرخی و دیگه سراغ من نمیای که خوابم واسه خودم بعد اینکه تو رو بیدار کردم...از همون موقع هم هی‌ خمیازه میکشی... این بار میلیونیم که یادم میاری این فلان رو باید خاموشش کنم و من ... :(

28 تیر 1389

عاشقتم یه دنیا... یعنی میدونی چیه میمیرم برات، به همین راحتی میمیرم برات! یعنی همین حالا ها اگه بخوای همه عمرم رو برات میذارم... قشنگترین حسهای دو نفره رو با تو داشته و دارم که هیچی از زبون من نمیدونی، که خیلی خیلی کم از فرهنگ من میدونی... ولی حتی وقتیکه بدت میاد از یه چیز اون فرهنگ و اون مملکت اونقدر همدلی داری که درکم کنی و من رو از توش جدا کنی...

سه ماه و 4 روز از اولین بوسه گذشته، نوزدهم جولای دو هزار و ده، و تمام این مدت عشقم بیشتر شده به تو که همه خوبیهایی را که به خواب میدیدم برام برآورده کردی....عاشقتم با همه وجودم، عاشق تو که با یک بوسه مال من شدی، تو که با یک بوسه دل باختی، عاشق تک تک لحظه هایی هستم که با تو و به یاد تو گذشت توی این سه ماه و چهار روز.

محبوب من, عزیز من و عشق من، چقدر الان دلم می خواست که بودی تا فقط همدیگر رو ببوسیم...

mein Schatz

مردها رو باید به حال خودشون گذاشت تا برن واسه خود خودشون بچرخن و بعد با یه دسته گل سرخ برگردن...


خب نو متر این کار چقدر کلیشه است و اون لحظه چقدر به پسربچه هایی شبیه اند که یک کار خوب کرده اند و ذوق زده اند... فقط به عمق این قضیه فکر کن... نه نه... اصلن فکر نکن فقط حسش کن اون لحظه رو ... تا وقتی که دوباره رفت بتونی با یادش سر کنی تا برگرده....


----------------------------------------
دلم تنگته... من یه هفته چیکار کنم... دسته گل سرخ که خودت نمیشه... من خودت رو کم دارم تا شبها آخر وقت همه غرهای عالم رو برای همدیگر بزنیم و ....

به جان کندن پوست اندازی

آمدم از این حال گندی که داشته ام بنویسم می بینم 24 روز پیش هم همین را نوشته ام...

4 روز همه کار کردی به خاطر اینکه به من خوش بگذرد، و من بی لیاقت از صبح که آمده ام دارم فکر می کنم چرا دوستت ندارم، دارم فکر می کنم با مدل خندیدنت حال نمی کنم، دارم فکر می کنم فلان حالت دستانت را دوست ندارم، هی فکر می کنم که آن جوری که تو ادا در می آوری و آن حالی که تو توی تخت داری لذت می بری را دوست ندارم... همه اینها را جمع می کنم و جمع می کنم و هزار باره و ده هزار باره بهشان فکر می کنم. بعد می بینم چقدر بی لیاقت هستم که آن همه محبتت را فدای فلان حالتی که به ذائقه من خوش نیست می کنم و ساعتی هزاربار می خواهم جدا شوم و در همان حال می خواهم به شدت مرگ گریه کنم از اینکه من چقدر بی لیاقت بوده ام که این همه دوست داشتن را ندیده ام و حس می کنم که تا پایان عمر هرگز خودم را نخواهم بخشید و ... آنوقت می بینم که مشکل دقیقا این است که من نمی توانم تصمیمی بگیرم و توان ایستادن پای تصمیمم را ندارم و همیشه در حال فکر کردن هستم و هرگز جرات انتخاب ندارم از ترس شکست و... من حتی نمی توانم تصمیم بگیرم که چه بخورم و کجا بروم و... تا اینکه توان دوست داشتن و عشق ورزیدن را ندارم از ترس شکست و از ترس اینکه توان ایستادن پای تصمیمم را ندارم... بعدتر می بینم که هرکس دیگر هم بود عیبی پیدا می کردم تا به جدایی بکشانم و بتوانم باز هم تراژدی همیشگی زندگیم یعنی عشقهای شکست خورده را تکرار کنم و همیشه این حالت بدبختی، این حالت گه بدبخت نمایی را حفظ کنم... می بینم که من اصلا عشق را نه می شناسم و نه می توانم عاشق باشم.از اینکه نمی توانم کسی را دوست داشته باشم به خودم می لرزم و دلم می خواهد از این بدبختی خودم خون گریه کنم... زنگ می زنم به آن رفیق و ماجرا را می گویم، می گوید: فکر نکن، تورو خدا اصلا تو فکر نمی خواد بکنی.... تلفن را تمام می کنیم من همینطور در خیابان گریه می کنم، به سوپر مارکت می رسم، شیر و کمپوت می خرم تا با شیر-برنجی که تو دیشب برایم پختی بخورم... توی سوپر مارکت دنبال هرچه که می روم از اینکه حس تو (که 1 ساعت پیشش داشتم تمامش را در وجودم می کشتم) دوباره در رگهایم زنده می شود لبخند نیمه جانی می آید و اینکه می بینم چطور دنبال چیزها می روم تا حس با تو بودن را زنده کنم... دو قدم از سوپر مارکت دور نشده چنان سیلی می گیرد که مرا و خریدهایم و چمدان سفرم را با هم می شوید ... لحظه لحظه دیروز در ماشین با هم زیر آن باران و ... اگر بودی همه جوره سپر باران می شدی تا من کاغذی خیس نشوم، طوریم نشود... مبادا یه قطره آب از دماغم بچکد... لعنت به من.... خانه که می رسم حس می کنم عشق چیز زیبایی است وسط همین حس حالت تهوع می گیرم از حماقت عشق و از حماقتهایی که بخاطر عاشق هم بودن می کنیم.... لعنت بر من و همه گذشته داغان من... لعنت به هر چه و هر کس و حتی خودم که تو را از من می گیرد


آن رفیق راست می گوید ... حالا می فهمم من چقدر داغانم و چه باری هنوز از آن گذشته گه داغانم به دوش می کشم، چه دردی هنوز دارم و چه هنوز باید پوست بیندازم تا این همه عصبیت از من بیرون برود


می خواهم احمق، احمق، احمق که عاشق بشوم...

بی قراریهای ناپایان من

بی قراری جزیی از ذاتم شده به گمانم، اینکه قدر داشته هایم را نداشته باشم و وقتی از دستشان دادم تازه ارزشش را کشف کنم. پنج سال شاید یک عمر باشد، پنج سال است که با همین دکتراخواندنم کلنجار می روم، اینکه نمی خواهم و می خواهمش. اینکه وقتی باید اینجا بنشینم و روزی 10 ساعت تحقیق علمی داشته باشم، نمی کنم و نمی کنم تا دقیقه آخر چیزهایی سر هم کنم و تحویل دهم. پنج سال است اینکار را کرده ام و عذاب دیده ام و نه رهایش کرده ام و نه به آن عادت کرده ام و پذیرفته امش... همیشه به امکانات دیگر اندیشیده ام و هیچگاه به آن دل نداده ام. همیشه گفته ام تایپ من نیست اینطور زندگی و کار آکادمیک.

حالا شده حکایت این مرد که نیمه به مرد رویاها می ماند، کسیکه حضورش معنای امنیت و راحت است، کسیکه در هر حالی و هرجایی که هستیم گوشه چشمش به من است مبادا به قدر ذره ای کاستی حس کنم، و من ... نمی دانم که می خواهمش!!! نمی توانم همه دلم را بدهم، رام نمی شوم، دلم رام نمی شود... دل از دست دادنش را هم ندارم... او را که حساب چند سال آینده را هم کرده و چیزی کم نمی گذارد، از هیچ دریغ ندارد (آی مرد رویاها!!!) ... ایراد وارده من به او: زمخت و یغور مردانه نیست!!!...کم از این زمختیهای مردانه زجر کشیده ام، کم درد و زخم داشته ام از این نخراشیدگیهای مردانه؟! زمخت مثل پدرم، کم اشک به چشمهایم آمده از آنچه او کرده به نام پدر عاشق فرزندانش، به نام شوهر عاشق زنش؟؟!! ...

آرام دلم، ولی من دل به تو نمی دهم....

شیتی دی

با فارسی نوشتن غریبه شده ام... چیزی ازم دورش می کنه، احساس این رو دارم که وقتی فارسی می نویسم خیلی ها نمی فهمند، خوب چه کاریه؟ دوست دار با آدمهای دور و برم ارتباط داشته باشم نه توی یه سولاخی مثل این!





اه...خب من به طرز باورنکردنی بهش علاقمند شده ام...چیزی که اصلا انتظار نداشتم اتفاق بیفته!!! حالا هیچی معلوم نیست... یعنی نه میخوام دلم رو خیلی خوش کنم و نه میخوام دل خودم رو بشکونم! من واقعا دوسش دارم و این تنها چیزی هست که می دونم.

زندگی آرومه *

حسی که از بودن باهاش میگیرم رو دوس دارم، مثل چیز خوشمزه ای که کم کم میخوری تا تموم نشه و مدتها بعد ار تموم شدنش هنوز میخوای اون مزه رو توی دهانت نگه داری و هی مزه مزه کنی. دقیقا الان همون حس رو دارم...مزه مزه میکنم با همه حواسم مزه خوش ساعتهای با او بودن رو. و اون خودم رو وقتهای با او بودن دوست دارم، اون خود آروم شادم رو دوست دارم. اینکه وقتی یادم میاد این لبخند پت و پهن میشینه روی لبم رو دوست دارم. و این حس فقط مال وقتیه که ما دو تایی هستیم، نه وقتیکه دیگران هستند. حضور دیگران همه این حسها رو ازم میگیره.... وقتی او هست، آسمان آفتابیه و خورشید می تابه انگار فقط به ما دو نفر بین این همه موجودات می تابه زندگی هیچی کم نداره حتی اگر هیچ کاری نکنیم جز نشستن توی بالکن و زیرنظر گرفتن رهگذرها.

مثل خیلی چیزهای دیگه که به زمان سپردمشون، این هم باشه تا وقتش برسه که بتونم ازش حرف بزنم. دور نخواهد بود!

کرکسها

خواب کرکس می بینم و می ترسم، چرا کرکسها دور و بر ما پیدایشان شده؟؟!!